Ik weet al jaren waar mijn nieuwe verhaal in grote lijnen over moet gaan. Ik had er zelfs al geruime tijd heel veel zin in om te beginnen. Toch lukte het me niet echt om te gaan schrijven nadat Geboren in Licht was afgerond.
Tot vandaag. Ik heb het weer te pakken; de drang om met een verhaal bezig te gaan. De ideeën blijven komen. Het is alsof ik uit een donkere zak puzzelstukjes tevoorschijn haal. Ik weet nog helemaal niet wat er op de puzzel staat afgebeeld, maar met ieder stukje wordt meer duidelijk. Mijn nieuwsgierigheid dwingt me om een ander stukje te pakken in de hoop dat het aansluit op wat ik al op tafel heb liggen. Tegelijkertijd wil ik ook weten wat de nog lege vlekken gaat invullen.
Ik houd wel van legpuzzels, maar dan wel met meer dan 1000 stukjes en het liefst met een zo moeilijk mogelijke afbeelding. De laatste die ik maakte was er een met een afbeelding op de doos die wel wat verklapte over de afbeelding op de puzzel, maar die geen voorbeeld was. Je vormt je een beeld in je hoofd van wat het zal worden en met ieder stukje blijkt het toch wat anders te zijn. Soms schuiven zelfs hele stukken die al klaar zijn naar een andere kant van de tafel.
Misschien is het verschil tussen een legpuzzel maken en hoe ik schrijf niet zo groot. Ik ben niet van de korte verhalen, net zoals ik niet van weinig puzzelstukjes houd. Ik heb altijd wel iets in mijn hoofd, maar uiteindelijk wordt het toch iets anders. Langzaam valt steeds meer op de goede plek. Hele scenes schuiven van voren naar achteren en andersom en dialogen worden soms ineens door anderen uitgesproken.
Vandaag vond ik het beginpunt van de puzzel. Een hoekstukje. Ik weet nu wat de eerste scene zal zijn die ik ga schrijven. En terwijl ik de alledaagse dingen doe die ik moet doen, diep ik steeds meer stukjes op uit de zak en vallen me steeds meer details van het verhaal in.
Dat wordt vanaf nu weer een notitieblokje in de aanslag, zodat ik alles meteen op kan schrijven wat me te binnen schiet over de Godin Margal en haar gezin. En over het meisje Sumani. Ik wist al lang dat zij in het verhaal voor zal komen, maar nu weet ik dat ze een hele andere rol heeft dan ik altijd dacht. Of zal het nog anders gaan dan ik nu denk?
Ik heb er zin in om deze puzzel op te lossen.
Writing (is) an epic adventure 
Ha Kim,
Net als in het echte leven. Ook daar blijken de puzzelstukjes wel eens op een andere plek terecht te komen, of moeten ze worden omgedraaid. Ik weet dat ik nog veel geduld moet hebben, maar ik hoop dat je af en toe een puzzelstukje wilt laten zien, of in ieder geval beschrijven.
Bij mij zijn de puzzelstukjes ook weer aan het verschuiven. Als ze weer een beetje stil liggen, stuur ik je wel een mailtje.
Veel plezier met puzzelen, en tot ziens (Castlefest?)
Groeten,
Albert
Go girl, go!
Heey Kim.
Ooh klinkt alsof er iets heel moois aan komt.
Ik weet zeker dat het je zal gaan lukken.
Ik heb genoten van Lillith’s verhaal en mijn schoonmoeder ondertussen ook ;). We vonden het beiden egt een prachtig boek en ook fijn om te lezen vooral omdat je er zo in blijft steken met je gedachten.
Waardoor ik zeker weten met plezier sta te wachten op je nieuwe boek.
Veel succes hier mee 🙂
Groetjes Samantha
Dank je wel voor je fijne reactie, Samantha. Ik zal binnenkort wat meer posten over het nieuwe verhaal.
Groetjes Kim